￥

Narodową walutą Japonii jest jen. Po dolarze amerykańskim i euro jest trzecią najczęściej wymienianą walutą na rynku walutowym. Ponadto, jest często używany jako trzecia waluta rezerwowa w miejsce euro i dolara amerykańskiego. Obecny system monetarny w Japonii został ustanowiony przez ustawę o nowej walucie z 1871 roku, która określiła definicję jena jako 1,5 g złota lub 24,26 g srebra i zdecymalizowała go na 100 sen lub 1000 rin. Zarówno wcześniejsze monety Tokugawy, jak i różne papierowe waluty hansatsu emitowane przez han zostały zastąpione jenem. W 1882 roku utworzono Bank Japonii, który otrzymał wyłączną władzę nad zarządzaniem podażą pieniądza. Przed II wojną światową jen stracił wiele ze swojej wartości. W ramach systemu z Bretton Woods, kurs jena został ustalony na poziomie Y=360 za dolara amerykańskiego w celu ustabilizowania japońskiej gospodarki. Po porzuceniu tego systemu w 1971 roku jen uległ deprecjacji i pozwolono mu pływać. Z powodu kryzysu naftowego w 1973 roku, jen miał okresy aprecjacji i deprecjacji, osiągając wartość Y=227 za USD w 1980 roku. Wcześniej, w 1973 roku, osiągnął szczytową wartość Y=271 za USD. Jen podlega systemowi "dirty float", ponieważ od 1973 r. rząd japoński prowadzi politykę interwencji walutowej. Rząd japoński koncentrował się na zatłoczonym rynku eksportowym i pracował nad utrzymaniem nadwyżki handlowej, aby utrzymać kurs jena na jak najniższym poziomie. Sytuację tę na krótko zmieniło porozumienie z Plazy z 1985 r. Kurs wymiany spadł ze średniej wartości 239 jenów za dolara w 1985 r. do 128 jenów w 1988 r., a następnie osiągnął najwyższy poziom 80 jenów za dolara w 1995 r., skutecznie podnosząc wartość japońskiego PKB w dolarach do poziomu niemalże amerykańskiego. Jednak od tego czasu wartość jena znacznie spadła. Bank Japonii nadal prowadzi politykę zerowych lub prawie zerowych stóp procentowych, a rząd japoński w przeszłości przyjął silną strategię antyinflacyjną.